Mija 590. rocznica tragicznej śmierci Joanny d’Arc, zwanej „Dziewicą Orleańską” – zwykłej chłopskiej dziewczyny, która podczas wojny stuletniej poprowadziła Francuzów do licznych zwycięstw nad Anglikami.
Urodziła się prawdopodobnie 6 stycznia 1412 r. w ubogiej rodzinie chłopskiej mieszkającej nad brzegiem Mozy, w czasie gdy od ponad siedemdziesięciu lat w kraju trwał cykl ustawicznych wojen między królami Francji i Anglii. Jej dom rodzinny znajdował się na terytorium będącym wówczas pod panowaniem angielskim, podobnie jak połowa domeny królów Francji, którzy byli od samego początku wojny w odwrocie. Gdy miała 12 lat mieli jej się objawić Archanioł Michał, św. Katarzyna i św. Małgorzata, oświadczając, że Bóg chce przepędzić Anglików z ziem francuskich i doprowadzić do koronacji ówczesnego delfina (tj. następcy tronu) z francuskiej dynastii Kapetyngów na króla. W 1942 r. Joanna pojawiła się na dworze delfina Karola w Chinon, gdzie obwieściła swoje posłanie. Zdesperowany Karol dał się przekonać i oddał swe wojska dowództwu Joanny, która ruszyła pod Orlean. Miasto zostało zdobyte, co stanowiło punkt zwrotny w historii wojen z Anglią. Joanna szybko wyzwalała kolejne ziemie z rąk angielskich, jednak w 1430 r. znalazła się w niewoli Burgundczyków, którzy jako sojusznicy, oddali ją Anglikom. Wytoczono wówczas Joannie proces o herezję, który odbył się z pogwałceniem większości ówcześnie istniejących procedur. Przy braku jakiegokolwiek działania ze strony Francuzów, 30 maja 1431 r. Joannę d’Arc jako rzekomą heretyczkę spalono na stosie, a zwęglone szczątki pokazano ludowi. Po kolejnym spaleniu wrzucono je do Sekwany, by uniemożliwić pozyskanie relikwii. W latach 1455−1456 r. przeprowadzono proces rehabilitacyjny, który uznał ją za niewinną męczennicę, zaś w 1920 r. papież Benedykt XV dokonał jej kanonizacji.
Więcej na temat „Dziewicy Orleańskiej” można posłuchać na stronie Polskiego Radia.
